Wij zijn zo gewend aan planning, vooruitkijken en controle. De herfst vraagt om wat anders, even achteromkijken naar wat en wie achter ons ligt. Het wisselen van zomer en winter vraagt om een moment van stil staan bij groei en weer afsterven. Daarom wordt dezer dagen Allerheiligen en Allerzielen gevierd.
In de kerk, op het kerkhof, rondom het crematorium, maar ook veel breder.
Degenen die gestorven zijn, maar waar we de warmte nog bijna van kunnen voelen, de stem nog zachtjes horen. Mensen die met bepaalde kwaliteiten en talenten je bij blijven. Door hun inzet voor een buurt of vereniging. Die opgekomen zijn voor een zwakke groep. Of een vrouw die gewoon altijd vriendelijk was en een luisterend oor had. Die in de buurt kinderen veiligheid bood. Een meisje dat in haar ziekteproces een boekje schreef om lotgenoten te steunen.
In feite zijn dat onze kleine heiligen. Ze geven ons iets mee om aan te spiegelen, een voorbeeld dat inspireert.
De officiële heiligen zijn net zo: geen perfecte lieden, maar mensen zoals jij en ik. Die blijven inspireren door hun lef, onverzettelijkheid, eerlijke inzet voor zwakkeren, hun drive. Die grote en vooral die vele kleine inspiratie-mensen hebben we nodig.
Niet alleen voor de winter.
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog