De laatste maanden voel ik me meer op mezelf terug geworpen, en dat zal voor heel veel mensen gelden. Niet dramatisch, maar toch.
Deze tijd doet me ook opnieuw naar mezelf kijken.
Het werkt als een spiegel: wat hoort bij mij? Waarin kom ik nu mezelf tegen? Waar heb ik last van omdat ik zo elkaar zit (en niet anders!)?
Ik ben een mens van direct contact; daarin bloei ik op, daarbij gaat mijn energie stromen. Daarvan word ik blij. Na een directe ontmoeting kan ik weer verder op eigen kracht en in eigen koers.
Misschien maakt dat ook iets duidelijk van Pinksteren.
Je hebt elkaar nodig. De ontmoeting van mens tot mens, van hart tot hart, van ziel tot ziel: dan begint de be-zieling.
Op dit moment mis ik de mensen in Overdinkel, mis ik de mensen in Glanerbrug, mis ik alle mensen die ik anders zo vanzelfsprekend tegenkom, of met wie ik even een praatje maak, of met wie ik samen nieuwe plannen smeed. Ik mis die ziel, die be-zieling.
Voor mij kan daar geen telefoon of app tegenop. Op Facebook kijken is wel leuk, maar het blijft allemaal surrogaat.
Al is een vonkje van diezelfde Geest die speels en heel maakt soms al genoeg. Een schitterend 4-stemmig lied van een koor dat elkaar ook zo mist: “Don’t give up!” Een heleboel creatieve oplossingen om toch verjaardag te vieren, of op-afstand-en-toch-samen een spelletje te doen.
De Geest die samenbrengt en verwarmt: die waait steeds meer uit onvermoede hoek.
Vandaag heb ik via de laptop met mijn collega-pastores overlegd, elkaar toch even gesproken. Dan kan ik weer verder.
Het vuurtje is weer aangeblazen!
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog