Bij ons thuis werd er vroeger altijd veel gelezen. Mijn moeder die onderwijzeres was, las ons voor voor het slapen gaan. Op zaterdagochtend vochten we om de Volkskrant. Wie het eerst bij de brievenbus was, had het beste stuk. Voor mij toen de sport-pagina’s.
Als kind heb ik de kinderbijbel ‘Bijbelse verhalen voor jonge kinderen’ van Cramer-Schaap kapot gelezen. Ik vond de verhalen reuze spannend.
Een verhaal dat mij toen al stevig raakte was het verhaal van de jonge Samuël, die in de tempel Gods stem hoort (1 Sam. 3). Ik heb dit verhaal laatst nog laten horen in de presentatieviering voor de Eerste heilige Communie. Samuël, die nog maar een jongen was, moest Gods stem tot drie keer toe horen en er door zijn mentor, Eli, op gewezen worden dat het God was die hem riep. Pas toen kon hij gehoor geven aan die roepstem: ‘Spreek, uw dienaar luistert’.
Ik vind het een heel realistisch verhaal. Je roeping op het spoor komen gebeurt meestal niet in een vloek en een zucht. Er broeit iets in je, maar je hebt tijd nodig om het te ontdekken en er een naam aan te geven: ‘Dit is wat ik wil. Dit past bij mij!’. Daar kunnen jaren overheen gaan. Maar je voelt je gelukkig, als je jouw bestemming gevonden hebt.
In de kerk staan we daar in het weekend van 24/25 april bij stil. We vieren dan ‘Roepingenzondag’. Er wordt gebeden om roepingen tot het priester- en diakenschap of religieuze leven, maar ik denk zeker ook, dat het belangrijk is om te bidden voor ieders roeping. Want geroepen om onszelf en de ander van dienst te zijn worden we allemaal!
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog