Gisteravond had ik doopvoorbereiding.
Alle stoelen rond de tafel waren bezet. Ik zat tussen een bonte verzameling mensen. Van de ene dopeling kwam de moeder later, maar waren broer en vriendin van de familie aanwezig. Van de andere dopeling waren moeder en oma aanwezig. Voor twee dopelingen was er geen oppas. De kleinste, net geboren, lag lekker te slapen en werd tijdens ons gesprek gelukkig niet wakker! De wat grotere, vijf jaar oud, begon met een ongelukje. Een glas brak. Maar gelukkig ging het verder goed. Ze had wel moeite de ogen open te houden.
Het gezelschap bestond uit katholieken, een gereformeerde Bonder en een moeder, die niet met de kerk is opgegroeid. Maar het was vooral internationaal, met meerdere ouders uit Italië, Curacao, Brazilië, de Philippijnen… Wat mij vooral opviel: Hoe groot was het geloof!
De vraag waarom je je kind laat dopen, blijkt een zeer Nederlandse vraag te zijn. Natuurlijk laten we ons kind dopen! Het is traditie. Zo doen we dat. Je wilt je kind met God bekend maken, leren bidden. De doop beschermt. Je laat je inspireren en de weg wijzen door de verhalen in de Bijbel. Katholieke waarden als respect, gemeenschapszin, vriendelijkheid, medeleven… Voor deze mensen was dat allemaal vanzelfsprekend. Ze vonden elkaar – hoe verschillend ze ook waren en welke taal ze ook spraken – in hun geloof.
‘Dit is Pinksteren’, dacht ik; dat mensen elkaar vinden door de taal van het hart!
Het zijn een paar bijzondere zondagen in deze tijd van het jaar. Eerst Pinksteren, dan Drie-eenheid en dan nog eens Sacramentsdag. Heel kort gaat het eigenlijk over hoe mensen elkaar leren verstaan met Pinksteren; hoe ze een gemeenschap vormen die ruimte laat voor het individu (Drie-eenheid) en hoe ze met elkaar het heilige beleven van het leven (Sacramentsdag).
Vooral dat laatste beleef ik deze dagen zeer bewust in het laatste contact met iemand, die stervende is. Stevig katholiek opgevoed heeft zij kerk en geloof losgelaten. Zonder wroeging overigens. Maar het zegt haar niets meer. Deze laatste tijd van haar leven, haar laatste gesprekken, de post die zij mag ontvangen… Zij beleeft het allemaal als zeer bijzonder. Dat zij de dingen heeft gedaan die ze heeft willen doen; dat zij rond de geboorte van haar zoon een bijzondere ervaring mocht meemaken; dat haar kinderen goed terechtgekomen zijn; dat zij naar eer en geweten heeft geleefd en gedaan… Het heeft haar rust en vrede gegeven.
Hoe verschillend onze insteek in het leven ook is, we vinden elkaar in het gesprek. In de taal van het hart.
Dat zijn heilige momenten, die goed doen. Of je jezelf nu gelovig vindt of niet.
Maar nu wordt alles dus weer ‘gewoon’ in de kerk. We gaan richting zomervakantie. Dat is ook wel weer fijn. Ik wens u vrede en alle goeds!
Pastoraal werker Frank de Heus
.jpg)
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog