De Welbeminde
‘Staat op, en wees niet bang!’ Mat. 17,7
In het lezen van het evangelie bleef ik steken bij het woord; de Welbeminde. Bemind worden, geraakt worden en aangeraakt worden in de beslommeringen van de dag. Het is als het ware de berg op te gaan. De berg van de ups en de downs. Petrus ervaart dat als goed. Hij wil blijven en niet terug geen naar de realiteit van het leven.
Jezus in gesprek met Mozes en Elia. De Wet en de profeten. Zij geven richting aan het leven zoals Jezus het Leven geeft in de Liefde waarin Hij zichzelf geeft. De Vader spreekt over dat we bemind mogen zijn in Hem in wie Hij welbehagen heeft.
Luisteren, luisteren naar Hem en daarin naar elkaar. Daarin mogen wij, als we worden aangegrepen door angst door de omstandigheden van het leven, vertrouwen hebben. Maar dan moet ik opstaan met Hem en ook met Hem afdalen naar het leven in al zijn volheid. De weg gaan In stralend licht, maar ook het leven van het kruis.
Dat maakt mij wel eens bang. Maar wetend dat ik in Hem bemind word, bemind word in mijn ontmoetingen met mensen; dat kan mij doen opstaan. De berg van verheerlijking af te dalen naar de realiteit van het leven. In het luisteren naar Hem en elkaar, mogen wij op weg gaan naar Nieuw Leven, naar Pasen.
Dat dit Nieuwe Leven in mij, ons zal leven en ons doet opstaan.
Willy Rekveld, parochievicaris
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog