Grofweg kom ik in mijn werkzame leven twee soorten mensen tegen. De ene mens is spontaan en stort zich zonder na te denken in allerlei nieuwe projecten. Dat is heel leuk, want heel daadkrachtig. De valkuil is natuurlijk, dat de projecten niet goed doordacht zijn, niet afgemaakt worden en tot niets leiden. De valkuil van de andere soort mensen is, dat zij alles van tevoren kapot denken. Ook dan komt er niets van hun handen.
Toch maant Jezus ons komend weekend in het evangelie (Lucas 14, 25-33) om een denkpauze in te lassen, als je aan iets groots in je leven begint. Ben je toevallig van plan een toren te bouwen, dan maak je toch eerst een begroting. Anders zou het weleens kunnen gebeuren, dat je de fundering legt, maar de toren niet kunt voltooien. Of als je een oorlog wilt beginnen, dan schat je toch eerst je kansen in. Is mijn leger sterk genoeg? Zo niet, dan zet je ruim op tijd in op vredesonderhandelingen. Je kunt je eigen voorbeelden uit onze tijd erbij bedenken, maar de voorbeelden van Jezus zijn nog zeer actueel.
Bij alle crises die zich momenteel aandienen, missen we tot nu toe die denkpauze. De tijd van de grote verhalen zou voorbij zijn. Er wordt vooral praktisch en ad hoc gedacht. Sommige politici gaan daar zelfs prat op. De wereld is in de ogen van velen maakbaar.Vooral technische oplossingen moeten ons verder brengen. Zo ook het samenbrengen van allerlei individuele belangen. De samenleving valt ondertussen in splinters uiteen.
In zijn encycliek ‘Laudato Si’’, waarvan de titel ontleend is aan het Zonnelied van Franciscus, waarin God dank wordt gezegd voor alles wat is, uit paus Franciscus zijn zorgen hierover. Moeten we niet vóór alles en eerst weten: ‘Waar willen we met elkaar naartoe? Wat voor wereld willen wij nalaten aan de volgende generatie?’ Als je dáár met elkaar uit bent, dan volgen de oplossingen vanzelf.
Het is juist een gezamenlijk gedragen en alles overkoepelende visie, waar het ons aan ontbreekt.
Ik denk: ‘Volgens mij heeft het christendom nog heel wat te bieden!’ De paus zoekt het in dialoog; in weten dat alles en iedereen een waarde in zichzelf heeft; dat alles met alles verbonden is; dat wij niet boven de schepping staan, maar er deel van uitmaken; dat zorg voor de natuur, ook de armen ten goede komt; dat we elk op onze eigen vierkante meter een bijdrage kunnen leveren door een sober leven en de wegwerpcultuur achter ons te laten; dat wie leeft vanuit de verwondering en compassie, dankbaar en creatief leeft en nieuwe wegen vindt.
Denk er eens over na. Misschien kun je er iets mee.
Pastor Frank de Heus
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog