.jpg)
Deur die naar stilte openstaat
Zomaar een dak boven wat hoofden,
deur die naar stilte openstaat,
muren van huid, ramen als ogen,
speuren naar hoop en dageraad,
huis dat een levend lichaam wordt,
als wij er binnen gaan,
om recht voor God te staan.
Een prachtig lied van Huub Oosterhuis. Ik heb het in mijn jeugd vaak gezongen. Ik zing het nog steeds graag, want de tekst blijft mij boeien en uitdagen.
Zo is de kerk bedoeld. Als een gemeenschap die ergens samenkomt, menselijk; een kerkgebouw dat tot leven komt, als wij er binnengaan en ons leven voor God brengen.
Eén zin springt er voor mij uit tegen de achtergrond van het evangelie van komende zondag (Johannes 10, 1-10): ‘Deur die naar stilte openstaat’.
We leven in een wereld met veel lawaai. Waar is het nog echt stil? Maar ook veel lawaai in de zin van veel verschillende geluiden, die op ons afkomen. Veel reclame, politici, influencers, mensen om ons heen, schreeuwen om onze aandacht en proberen ons voor hun belangen op te eisen.
Waar blijft dan de stem van jezelf? Voor mij is de persoon en het leven van Jezus Christus een maatlat, waar ik de geluiden van de wereld naast kan leggen. Naast zo’n maatlat redt Fox-news het niet. Ongefundeerde meningen, veel geschreeuw en weinig wol, pertinente onwaarheden vallen, als je die afzet tegen de persoon en het leven van Jezus van Nazareth, als dieven en rovers door de mand. Zij brengen mij geen leven in al zijn volheid, maar ontroven mij, wat mij schraagt.
Gelukkig heb ik die stem nog die in de stilte klinkt. Ik vind die stem in de kerk.
Frank de Heus, pastoraal werker
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog