Onlangs was er bij een uitvaart een onbekende. Niemand wist wie het was. Of wat de band met de overledene en de nabestaanden kon zijn. Dat komt voor. Dat vreemden aansluiten bij een uitvaart.
Niet uit nieuwsgierigheid, maar om eigen verlies opnieuw te kunnen beleven. De uitvaart van je partner of kind gaat door alle organisatie vaak wat aan je voorbij. Dat je achteraf helemaal niet meer weet wie er waren, en wat er werd gezegd. De uitvaart van een ander biedt dan gelegenheid om weer bij je eigen verlies en verdriet te komen.
Was er misschien ook daarom zo massaal en wereldwijd belangstelling voor het afscheid van koningin Elizabeth?
Wat beweegt immers al die mensen om uren in de rij te staan. Vanwaar al die emotie? De Britse Koningin was bij iedereen bekend. Een icoon. Maar wie kende haar? Je mocht haar niet eens aanraken. Wie ze was en wat ze zelf vond, bleef achter rol en protocol. Iemand vergeleek haar met behang. Zij was de stijlvolle achtergrond bij alles in ons bestaan. Maar niet degene die jouw leven met je deelt. Waren wíj misschien als vreemdeling bij haar uitvaart?
De parochie is weer van start.
Gemeenschap zijn we. Bekenden die als zusters en broeders idealiter wekelijks delen in elkaars lief en leed. En die de vreemdeling, de weduwe en wees insluiten.
Dit najaar zullen de natuur en Allerzielen verlies oproepen. Kom er dan bij.
Om bij ons je verdriet te herbeleven en heilzaam op verhaal te komen.
Pastoor Paul Daggenvoorde
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog