Vrede en alle goeds!
Stilte in de kerk
Ooit was ik bij parochianen thuis om samen om zegen te bidden over hun relatie. Het stel kende elkaar al vele jaren. Beiden hadden een bewogen leven achter de rug. Maar vooral zij! ‘Ik heb alle tien geboden van God gebroken’. Maar het oude leven had zij achter haar gelaten. Stap voor stap sloot zij een stukje van dat leven af. Langzaamaan werd zij een nieuwe mens. Het geloof hielp haar daar zeer bij. Zomaar de kerk ingelopen, vond zij er langzaamaan een thuis. Het mooist vond zij het, als zij meehielp de kerk schoon te maken. Liefst met niemand erbij. Een lege kerk en dan het altaar poetsen. Mijn hobby zou het niet zijn, maar voor haar betekende het veel. Zij werd er rustig van. Volgens mij was dat een ware Godsontmoeting. In de stilte van die kerk kan er veel gebeuren.
Stilte in en tussen mensen
Zoals ook in de stilte in en tussen mensen.
Stilte kan je onrustig maken. Gedachten en gevoelens, waar je normaal gesproken aan voorbij loopt, krijgen de kans om boven te komen. Stilte tussen mensen kan een verlegen stilte zijn. Wat ongemakkelijk. ‘Wat zal ik zeggen?’.
Of je bent stil van woede. De boosheid neemt je in bezit en van woede kun je niets meer zeggen. Wil je niets meer zeggen!
Stilte als verbinding
De stilte van 4 mei vind ik altijd indrukwekkend. Die stilte bindt samen. Zoals twee oude mensen naast elkaar op een bankje in het park kunnen zitten, elkaars hand kunnen vasthouden, zwijgen, maar precies weten, voelen, wat er in de ander omgaat. Zo één zijn zij geworden.
Wandelen in de stilte van de natuur maakt altijd rustig. Alle zorgen loop je weg. Je doet nieuwe energie op.
Geloven begint volgens mij altijd in stilte. Want in de stilte word je leeg, ontstaat er ruimte en kan God gaan spreken. En jij hoeft alleen maar te luisteren.
Pastoraal werker Frank de Heus
.jpg)
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog