We zijn het nieuwe jaar begonnen, 2020. De eerste twee decennia in het tweede millennium van onze jaartelling kunnen we overzien. Rondom de jaarwisseling werden ze uitgebreid becommentarieerd.
Hoe gaat het met ons?
Immers, de tijden dat zijn wij zélf. Vanuit de politiek en bij monde van de koning horen we dan dat samenleven niet is om louter te consumeren en op te eisen. Samenleven moeten we samen dóen. De gemeenschap waar we steun en levenswarmte zoeken, is er alleen als we er zelf aan bijdragen.
Hoe gaat het met ons?
We leven in één van de állermeest welvarende en veiligste landen ter wereld. En tegelijk weten we niet goed wat we moeten, als we ons ongelukkig voelen. De generatie die sinds 2000 is geboren verbindt dat kennelijk met falen en mislukking. Tenminste, dat maak ik op uit de toespraak van de koning.
Hoe gaat het met ons?
Zijn wij misschien steeds minder gewend om te dealen met gevoelens van teleurstelling; als niet alles meteen op orde en beschikbaar is, als we zelf niet meteen goed en geslaagd in staat zijn tot van alles?
In de kerken zeggen we vanuit ons christelijk geloof, dat ons bestaan nu eenmaal nergens en nooit volmaakt kan zijn. We leven niet in een aards paradijs, en nog niet in de hemel. Een mens moet leren dat te accepteren. Of deftig kerkelijk gezegd: zich ermee te verzoenen.
Geluk begint bij de erkenning van een fundamentele leegte in ons leven.
En dat daar niets aan te doen is.
En dat je moet weerstaan om die met van alles op te vullen.
Die leegte en het ongemak horen nu eenmaal bij ons. Laten we dat met elkaar delen.
En ik voeg toe: laten we het ook, en vooral, met Christus delen. In afhankelijkheid leven dus. Precies dit samen-delen doet ons groeien in geluk.
In die zin wens ik ons een gelukkig 2020.
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog