Groei die naar het leven leidt | Parochie Maria Vlucht

Groei die naar het leven leidt Terug

Bekijk reacties (0) | reageer op deze column

Zie, de aarde wordt weer wakker
Zwart en open ligt de akker
Wacht haar sluier van teer groen.

Graan dat in de grond gestorven
Voedsel wordt en zaad van morgen
Groei die naar het leven leidt.

Leven kan niet zonder tranen
Schaduw zal ons nooit verlaten
Vreugde is verwerkt verdriet.

Leven wordt opnieuw geboren
Witte bloesem aan de bomen
Wonden helen in ons hart.

(uit: Marijke de Bruijne, Als de graankorrel sterft… )

De veertig dagen naar Pasen hebben we doorlopen op het pad door de tijd. Elk jaar heeft dezelfde cyclus. Elk jaar is anders. Verkiezingen, aanslagen, doden te betreuren in de wereld om ons heen. Mensen die je los moet laten, een nieuwe weg zoeken na ziekte of verlies: dat gebeurt in onze eigen wereld dichtbij.

Bij teleurstelling en verlies is onze eerste reactie meestal die van ongeloof of boosheid. "Waarom?! Waarom ík?!" En bij het gevoel van oneerlijkheid: "Ik zal ze eens goed te grazen nemen!!" Wraak en eigen gelijk liggen veel dichterbij dan inlevingsvermogen of mildheid.

Over je eigen schaduw kunnen springen, dat leer je misschien pas als het leven je daartoe dwingt. Of als een ander je dat voorbeeld geeft, zoals in onze geloofstraditie.
Een stap verder is de regie over je eigen leven los te laten en er op te vertrouwen dat het (hoe dan ook? of: God zegene de greep) wel goed zal komen. Mensen die zich zo hebben durven laten leiden, hebben zelfs nieuwe wegen gevonden, tot dan nog onbekend en ongedacht. Dat vraagt om moed, om nieuw leven, om geloof in God en deze wereld.

Zalig Pasen!