Afgelopen week ontmoette ik in één van onze kerken een schoonmaakploeg. Zij zouden onder meer de heiligenbeelden gaan afstoffen.
Misschien heeft U dit thuis ook wel eens gedaan: een Heilig Hartbeeld, of een Mariabeeld, waaraan U gehecht bent, moet even een ‘goede beurt’ hebben. Wellicht heeft U een dierbare herinnering aan dit beeld. Misschien heeft U het wel gekregen van een overleden familielid of vriend, waar U een heel goede band mee had. Of steekt U iedere morgen een lichtje aan bij dit beeld: om te denken aan mensen, met wie U zich verbonden voelt, of om te vragen dat het licht van deze heilige U mag begeleiden op deze nieuwe dag.
Zo’n herinnering, of ook het aansteken van een lichtje, raakt een ‘gevoelige snaar’: het voelt als thuiskomen bij jezelf, bij wat je ‘heilig’ is. Het zou heel goed kunnen zijn, dat we deze behoefte wel vaker voelen. Zo las ik in een beschrijving van een pas verschenen boek: 'Thuis bij jezelf': Wanneer voelen we ons geaccepteerd en rustig? De auteur, Zacharias Heyes, een medebroeder van de bekende monnik Anselm Grün, behandelt in dit boek de vraag hoe de mens, die moe is van alle jachtigheid en drukte, zijn thuis kan vinden in zichzelf en in God. Hij geeft veel adviezen en oefeningen om goed voor je eigen ziel te zorgen: als je leert stil te worden, als je je dromen herontdekt en als je je met jezelf en anderen kunt verzoenen. Dan kom je thuis bij jezelfâ€. Ik wens u dat we (het) heilige(-n) mogen afstoffen, en thuis komen bij onszelf.
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog