Sporters die zich jaren hebben ingezet voor hun eigen tak van sport, om te laten zien dat ze de beste zijn, ze gaan alleen nog maar voor de gouden plak.

Als ze dat in hun hoofd hadden gezet en het resultaat valt tegen, dan is dat een domper, een fikse tegenvaller. Het straalt van hun gezichten af, de een getooid met een gulle lach, de ander met een traan op de wangen. Het lijkt wat dat betreft wel een klein beetje op het dagelijkse leven.

Ieder mens gaat voor het leven, voor een goed leven, we trainen ons zo om het beste uit het leven te halen. Het ene moment voelen we dat we winnen, het in de hand hebben, maar hoe vaak hebben wij het niet in handen, moeten we ons verloren geven. De een die je ontmoet heeft een glimlach op zijn gezicht, de ander loopt teleurgesteld door het leven.

Het dagelijkse leven, het lijkt op de Olympische spelen waar wij met velen naar kijken, het verschil zit hem in de medailles die worden uitgereikt, dan doen we niet in ons dagelijkse leven, maar wel bij die Olympische spelen.

Weet u nog waar het om ging bij de Olympische spelen?
Om het winnen of het meedoen?

Om sporters van alle landen te verbinden en daardoor de saamhorigheid op onze aarde een klein beetje te vergroten? Dat is toch ook waar wij voor willen leven, mensen samen laten leven in verbondenheid met elkaar, de saamhorigheid te vergroten.

En toch, hebben we het gemaakt tot een strijd om te winnen, te presteren en is het aantal gouden plakken nooit genoeg.

Laten we van ons leven hier maar een soort Olympische spelen maken, waarin het meedoen belangrijker is dan het winnen, waarin het gaat dat jij er toe doet, dat een ander ertoe doet. Daarmee verdienen we geen gouden medailles, maar wel een gouden leven met elkaar.

Auteur: Diaken B. Huitink.