We vieren in deze tijd Pasen, het feest van nieuw leven. Of nog beter: van vernieuwend leven.
We weten allemaal; een mens wordt als hulpeloze baby geboren en groeit op tot een volwassene met kansen én onmogelijkheden. En aan het eind wacht de dood. Voor de een houdt alles op. Anderen geloven dat het leven met de dood hier, nog niet klaar is. Daar bewijs van leveren is lastig.
We weten dat leven niet enkel bestaat uit successen, toppen, of topprestaties. Zelf een kind weet dat er leuke dagen zijn en af en toe rotmomenten. Dat je je fijn kunt voelen en blij; maar soms ook verdrietig of duf.
Als volwassene, met de nodige ervaring van het leven achter de kiezen, ga je soms puzzelstukjes anders aan elkaar passen dan toen je jonger was. En soms blijken die stukjes dan beter te passen of ineens andere dingen te laten zien! Bijv. als ik met ogen vol liefde terug kan kijken; of met wat vergeving en mildheid.
Een goede vriendin die gestorven is, blijkt dan toch van blijvende waarde. De vriendschap met haar kan me ook na jaren nog inspireren.
De woorden van mijn moeder kon ik vroeger niet altijd waarderen. Nu denk ik wel eens: ze had in haar wijsheid toch gelijk.
Vooral bij teleurstelling heeft het me geholpen: te kijken met afstand, met liefde, met mildheid en twee voeten op de grond. Dan blijkt er toch weer een lichtpuntje of een nieuwe mogelijkheid.
Geloof het, of niet!
pastoraal werkster Carla Berbée
.jpg)
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog