Of liever gezegd: onderweg… want we zijn al 7 weken onderweg naar Pinksteren.
De Geest die ons samenbrengt, die ons over allerlei barrières aanmoedigt de moeilijke sprong te wagen en niet bang te zijn. Althans, je niet door die angst te laten weerhouden.
De Geest die je warm van binnen maakt, of zelfs enthousiast.
Naar die Geest kijk ik uit, luister ik stil, of Zij al in aantocht is. Ik houd mijn ogen wijd open, zoekend naar mensen die dat enthousiasme ook kennen. Die de moed hebben om vreemde grond te betreden en nieuwe wegen gaan.
Aan die Geest moest ik ook denken vorige week. Wij hebben als christenen na Pasen nu Hemelvaart gevierd.
In de afgelopen maand hebben de moslims Ramadan gehouden. Overdag geen eten of drinken. En nét voor de avondklok inging toch nog even met anderen feestelijk gegeten. Of extra gebeden in de moskee. Met onze Hemelvaart was ook de Ramadan ten einde en werd er bescheiden Suikerfeest gevierd. Een van de vijf zuilen, of fundamentele deugden van de islam, is vrijgevigheid, m.n. aan mensen die het minder hebben. Zo ook in de Wonne.
We werden gevraagd om zaterdag thuis ze zijn en niet te koken. Even na 18.00 uur stonden er vier dames op de stoep met grote tassen. Daarin zaten warmhouddozen met elk een feestelijke maaltijd. Bij hun Turkse moskee hadden ze een hele dag gekookt voor drie groepen in Enschede, die ze op deze manier wilden verwennen en verrassen. Wíj waren verrast en zíj waren verrast: met warm eten en een warme ontvangst.
We herkenden bij elkaar: de geestdrift komend vanuit de religieuze bodem. Vandaaruit durf je naar een ander te stappen. En ik realiseerde: de Geest mag waaien, ons een steuntje in de rug geven: over drempels, over muren, door dichte ramen heen, rond kerktoren en minaret. Zo kunnen we elkaars intentie leren verstaan. En samen thee gaan drinken in de tuin.
Carla Berbée, pastoraal werkster
.jpg)
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog