(bij Marcus 4,35-41)
'Laten we naar de overkant gaan', zegt Jezus tegen zijn leerlingen;
Hij zegt het aan het begin van de nacht.
Om te leven voorbij óverleven moet je een overgang durven maken;
levensbedreigend water durven oversteken.
Je wordt een crisis vaak pas gewaar wanneer het duister invalt.
Als je inziet dat je op een onplek bent, zonder uitzicht.
Dat is ook precies het moment waarop je bevattelijk bent voor gevoelens van minderwaardigheid
voor moedeloosheid, en doemdenken.
In een crisis is altijd de angst het eerst en het meest indringend aan het woord.
Dan moet een ander zeggen: 'Laten we naar de overkant gaan'.
Jezus stapt bij zijn leerlingen aan boord.
Je gaat dus niet alleen; hij gaat mee.
En hij neemt zijn vertrouwen mee, zijn geloof in God.
Hoe kan het ook anders. Hij is vol van God.
Daarom kan hij slapen als het stormt.
De leerlingen niet.
Schreeuwende angst houdt hen wakker: 'Deert het u niet dat we vergaan'.
Beeld van de mens die in crisis, denkt dat God er niet bij is.
Geloof moet je steeds wekken.
De leerlingen roepen Jezus wakker. Dat is gebed.
Kortom: Niet uit angst, - al zul je vreselijk bang zijn -
maar op het woord van Jezus naar de overkant gaan, in gebed,
is hoe je ergens komt, waar je zult leven.
pastoor Paul Daggenvoorde
.jpg)
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog