De kern van alle dingen
De kern van alle dingen
is stil en eindeloos.
Alleen de dingen zingen.
Ons lied is kort en broos.
En donker zingt mijn bloed,
van heimwee zwaar doorwogen.
Ik zeil langs regenbogen
Gods stilte tegemoet.
Felix Timmermans
Palmzondag
Palmzondag. We hadden ons er zo op verheugd. Samen met kinderen, hun ouders, grootouders Palmpaasstokken maken. Verleden jaar genoot ik van de creativiteit van de kinderen en hun ouders. Van het elkaar helpen; op ideeën brengen. En dat alles op grond van dat verhaal van Jezus van Nazareth, die als Messias wordt binnengehaald en toegezongen met oude Psalmen.
Vreugde en verdriet liggen vaak dicht bij elkaar. Vriendschappelijke toewijding en verraad ook. Niets is ons mensen vreemd.
Hoe sterk staan wij in onze schoenen? Zijn wij als het zaad, dat op rotsen valt? Langs de weg? Verstikt door het onkruid om ons heen? Of zijn wij als de goede aarde? Bieden wij bescherming aan wat ons wordt toevertrouwd? Koesteren en beschermen wij het? Mag onze medemens zich bij ons veilig weten? Ook als wij kritiek hebben, anders zijn, anders zien?
De weg die Jezus gaat wordt een eenzame weg. Hoe meer hij op een schild wordt gehesen, hoe dieper de val.
Ach was het nog maar als vroeger, thuis. Maar vroeger is voorbij. Hij moet verder in het nu. En het nu zal zich tegen hem keren. Als een misdadiger wordt hij bij het oud vuil gezet. Aan de randen van de stad.
Zoals wij doen met onze idealen, onze medemenselijkheid, als de angst regeert en wij ons eigen vege lijf proberen te redden. Maar zo was hij niet. Hij was stilte, ruimte, een hart groot genoeg voor ons allemaal…
Pastoraal werker Frank de Heus
.jpg)
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog