Tientallen jaren geleden ging ik mee op een internationale jongerenreis van Pax Christi. Lopen in groepen met mensen uit geel Europa. Slapen bij gastgezinnen, mensen die je niet kende maar die ons hartelijk ontvingen alsof het nooit anders was geweest.
Ik moest wel even schakelen tussen de verschillende manieren, omgang, en opvattingen over hoe je met elkaar taken verdeelt. Langzaam aan werken de nadrukkelijke verschillen voor ontmoeting, plezier om met elkaar om te gaan, te zingen en te lopen. En dat alles gedragen door gebed en bezinning. In de loop van de dagen groeide de groep naar elkaar toe. Zo iets had ik nog nooit meegemaakt. Het voelde alsof je elkaar al jaren kenden. Een echte eyeopener, daar lopend door de ruige heuvels van Wales.
Er was ook een Italiaanse priester bij, Roberto, die net zo liep en zijn taken deed van corvee. Op zaterdagavond waren we uitgenodigd in een parochie bij de weekendviering. Roberto las het verhaal hoe op de berg Thabor Jezus’ ware aard bloot kwam te liggen. En toen snapte ik die onthulling: veel van onze werkelijkheid blijft verborgen.
Alleen af en toe, op een speciaal moment piept die diepere laag omhoog.
Zó kun je ook met elkaar omgaan; ondanks alle verschillen.
Zó kunnen mensen samenleven.
Zó kan het ook!
Het kán!
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog