Nu ik afscheid ga nemen per 1 november 2015 is dit mijn laatste artikel in de parochiebladen,

nog even mijmeren over de vele jaren die ik in Maria Vlucht en een tweetal jaren in St. Jacobus de Meerdere en de St. Franciscus van Assisi parochies heb gewerkt. Het waren mooie en bijzondere jaren, ik kijk dan ook met een voldaan gevoel terug op deze tijd.

Wat is er veel veranderd in die jaren en wat zijn de veranderingen snel verlopen, de fusie van de parochies, afscheid genomen van collega’s, samenwerking en samenvoeging van pastorale teams, de kerk als organisatie is flink op zijn kop gezet.

Er zijn ook vele mooie momenten geweest, mooie initiatieven opgezet, de Hemelvaart nachtwandeling, Lourdes bedevaart, diaconale projecten markt, de kinderkerk verder ontwikkelt, het diaconaal werkbezoek, 'kerk de boer op” opgezet. Voor mijn gevoel zijn we niet stil blijven staan, de kerk was in beweging, ook diaconaal in beweging.

Er waren door al deze activiteiten veel ontmoetingen met mensen, ook met veel jonge mensen rondom doop en huwelijk, rondom afscheid nemen. Wat waren dit waardevolle gesprekken over kerk en geloof, over het leven van jonge mensen, wat hun inspireert.

Wat ik in deze geloofsgemeenschappen  heb beleefd en ervaren, neem ik mee naar mijn volgende werkplek, vanuit elke plaats waar je hebt gewerkt neem je iets mee, ervaringen en wijsheid, maar ook het minder goede dat je bent tegen gekomen neem je mee, je kunt  er van leren.

Dankbaarheid is ook op zijn plaats, ik ben dankbaar dat ik mijn pastorale werk met veel mensen mocht doen, met veel lieve vrijwilligers, dat we met elkaar mochten optrekken, elkaar bij de hand hebben genomen.

Dan komt er ook een tijd van los laten, afscheid nemen, verder gaan met jouw leven.

Mensen vinden dat maar niets, loslaten wat goed bevalt. Met loslaten spookt er veel door je hoofd. Dan ga je denken, dat hoor ik veel en regelmatig, hoe moet het nu verder? Dat hoort bij loslaten, hoe nu verder? Ik moet mijn weg vervolgen, een nieuwe start maken in een nieuwe parochie, daar de uitdaging zoeken om de kerk levendig te houden.

U, als parochies met haar geloofsgemeenschappen moeten ook verder. Er zijn geloofsgemeenschappen die in het proces van loslaten zitten of hebben gezeten, kerken die gaan sluiten; daar leeft ook de vraag, hoe moeten we verder als kerk met haar mensen? We zijn allemaal mensen die door moeten gaan, zo af en toe moet je ook loslaten om door te kunnen gaan. Soms moet het even pijn doen om verder te kunnen. Soms moet je, wat je hebt aan rijkdom, loslaten.

Maar er gaan altijd weer deuren open, waar je iets afsluit, opent zich het nieuwe.

Ik dank u voor de samenwerking, voor de mooie jaren, voor de vele ontmoetingen, ik wens u veel gezondheid, veel inspiratie om onze kerk in leven te houden. Wie weet, tot ziens.

De parochiebesturen en mijn collega pastores wens ik samen veel inspiratie toe om de geloofsgemeenschappen nabij te zijn en om de kerk levendig te houden.

Met vriendelijke groeten,

Diaken Bert Huitink