Pastoraat heeft tot doel met elkaar in de Geest van Jezus aan het Rijk van God te bouwen. 

Dat gebeurt allereerst in de ontmoeting: in de ontmoeting van mensen met elkaar én in de ontmoeting van mensen met God. 

Pastoraat wordt daarbij steeds meer een zaak ván parochianen, dóór parochianen, vóór parochianen. 

 

Verbondenheid met elkaar maakt dat mensen zich thuis voelen op het Rooms katholieke erf. 

Ze wordt gevonden binnen kleine groepen in dorp of wijk, tussen oude bekenden en nieuwkomers, in langdurige of kortere relaties, meer of minder intens. 

De inzet van parochianen en pastores is mede gericht op het bevorderen van de verbondenheid tussen gelovigen. In deze tijd is aansluiten bij bestaande netwerkstructuren een goede mogelijkheid om ontmoetingen te bevorderen. 

Er ontstaan idealiter meer en meer verschillende kleinere en grotere groepen, die open staan voor elkaar, over de grenzen van de parochie heen, tot het niveau van bisdom, wereldkerk en de wereld om ons heen.

 

Het katholieke leven valt of staat met regelmatige bezinning op het persoonlijke en voorgegeven geloof. Bezinning gebeurt binnen de sacramenten- en levensloopcatechese, het doortrekt idealiter al onze activiteiten en zou iets van alle betrokkenen moeten zijn. 

Het geloofsgesprek slaat bruggen tussen onbekenden, die elkaar als gelovigen gaan herkennen en samen optrekken. De synodegesprekken laten dat zien.

Bezinning gebeurt ook binnen de liturgie. 

We zullen steeds minder vieren in een groot kerkgebouw en steeds vaker in de intimiteit van de kleine kring en in andere ruimten. 

Met feestdagen en bijzondere gebeurtenissen zal een samenkomst in de grote kerk extra feestelijk zijn. 

 

We willen aansluiten bij mensen zelf: bij wáár ze zijn, waar ze mee bezig zijn, wat ze nodig hebben en waar ze naar verlangen. 

Dat vraagt ruimte voor diversiteit en variatie, én kleinschalig werken binnen onze hele regio. 

We oefenen ons in presentie, alertheid en aandachtig aanwezig zijn.

Wat lokaal kan, doen we lokaal.

Wat centraal moet, doen we centraal; onder meer omwille van de professionaliteit van het pastoraat.

We zoeken bondgenoten binnen kerk en samenleving en steken de handen uit de mouwen om het verlangen van mensen om gezien te worden als mens, als medemens, als kind van God te vervullen.

Om mensen te bereiken waar ze zijn, met ons aanbod en met onze vraag om mee te doen zullen we hen eigentijds moeten bereiken met meer centraal aangestuurde professionele pr en communicatie van en vanuit heel Zuidoost Twente.

 

De kerk krimpt. Aantallen kerkgangers, vrijwilligers en deelnemers aan sacramenten, lopen terug. Er worden kerken gesloten. Tegelijkertijd ontstaan er nieuwe vormen van gemeenschap. Kleine groepen parochianen van oude gemeenschappen blijven samenkomen in hun wijk of dorp; in buurthuis (de Roef), in het gebouw van een andere geloofsgemeenschap (voormalige Verrijzeniskerk), in een verhuurde kerk (Boekelo). Dit zijn ook opties voor bijvoorbeeld Glanerbrug en Buurse waar nadrukkelijk wordt nagedacht over hoe verder te gaan. Er blijft een grote behoefte aan een nabije kerk. 

De taal van de kerk wordt minder gedeeld en is voor steeds meer mensen een ‘vreemde’ taal. Toch blijft geloof verbinden en brengt geloof mensen bijeen over allerlei scheidslijnen heen. Dit zien we vooral gebeuren in Enschede, waar mensen van allerlei landen, verschillende culturele achtergronden, rangen en standen, samenkomen in de sacramentenvoorbereiding en samen vieren.

Jonge mensen zijn doorgaans mobiel en minder sterk gehecht aan een kerkgebouw of gemeenschap. Een regelmatige zondagse kerkgang kennen zij niet. Dat helpt om makkelijker over oude grenzen heen stappen. Jonge mensen zijn doorgaans open, staan onbevangen tegenover kerk en geloof en zijn bereid in de auto te stappen voor vieringen en bijeenkomsten. Er is een duidelijke behoefte aan geloofskennis. Zij binden zich slechts sporadisch aan vast vrijwilligerswerk voor een langere tijd. Inwijding in de taal en rituelen van de kerk is dus gevraagd, maar stelt eigen eisen aan de organisatie.

Ouderen zijn vaker nog sterk gericht op hun eigen plek, verrichten doorgaans het meeste vrijwilligerswerk en betalen het leeuwendeel van de kerkbalans. Zij houden de parochie nog steeds op de been.

Het meer dorpse karakter van de kleinere plaatsen in onze drie parochies biedt eigen mogelijkheden. De lijntjes zijn korter en er is betrokkenheid op elkaar en op de gemeenschap. Aan de andere kant kan de kleinheid van de gemeenschap voor persoonlijke geloofscommunicatie een hindernis zijn.

In zowel dorp als stad voelt de geloofsgemeenschap steeds vaker de druk van veel werk, dat op steeds minder schouders terechtkomt. Het nut en plezier van samenwerken wordt steeds vaker gevoeld en gezocht. Ook over parochiegrenzen heen.

Mensen in de maatschappij die krapte of gebrek ervaren bereiken we minder goed.

De strikte hantering van regels binnen de Rooms katholieke kerk maakt dat betrokken mensen voor het hoofd gestoten worden. Daardoor worden aanwezige kwaliteiten niet ten volle benut en keren parochianen zich van de kerk af. Er is weinig begrip voor het beleid rond Aswoensdag, eucharistische centra, samenwonenden… 

Op katholieke scholen is er in het algemeen weinig aandacht voor (katholieke) levensbeschouwelijke vorming en praktijk. Men staat niet onwelwillend tegenover de parochie, informatie m.b.t. projecten en bijzondere activiteiten wordt in schoolmedia opgenomen, maar op het aanbod vanuit de parochie wordt slechts beperkt ingegaan. Vaker niet dan wel. Op een enkel aanbod wordt gereageerd, dat het niet bij de visie van de school past. Inmiddels is een aanbod vanuit de parochie nog maar zeer beperkt mogelijk.

 

 

Activiteiten worden zo ingericht dat ze bijdragen aan gemeenschapsvorming. Bijgaand werkplan wordt uitgewerkt in werkplannen per lid van het pastoraal team.