Ans te Lintelo met pensioen. Ze heeft het toch maar mooi gedaan!

 

30 Juni 2023 neemt Ans te Lintelo afscheid. Per 1 september gaat zij met pensioen. Tijd om samen even terug te kijken met een interview.

 

 

Ik ben in losser komen wonen in 1986. Ik heb kort in het onderwijs gewerkt. 4 Jaar. Maar ik werkte niet meer. De kinderen waren nog klein. Zo ging dat vroeger, als je kinderen kreeg. Ik had in parochiebestuur gezeten in Groenlo. Daar kwam de vraag op: ’Wat moeten we toch met de jeugd?’. We hebben een plan gemaakt, en met dat plan in mijn achterzak ben ik zo naar Losser gegaan. Toevallig woonde daar Cor van Raaij tegenover mij. Die draaide een keer de oprit op met zijn auto. Mijn zoon, Gerben, werd bijna ondersteboven gereden. Zo kwamen we met elkaar in contact en aan de praat. Er was nog slapende werkgroep voor jongeren, die ik toen mede met Ina van de Bunt nieuw leven heb ingeblazen. Het was ook de tijd van pastor Jacobs en zuster Astrid. De parochie wilde het initiatief wel ondersteunen. Het liep als een tierelier. We hadden heel grote groepen. Soms wel 60 jongeren in één keer. Na 10 jaar werd ik in staat gesteld van dat vrijwilligerswerk mijn werk te maken.

 

 

We wilden jongeren iets bieden op hun eigen niveau. Op alle profielen werd ik ingevlogen: diaconie, liturgie, catechese, kerkopbouw. Om in die profielen voor jongeren iets te doen. Het had altijd met hun zingevingsvragen te maken. Het ging op het randje van catechese: kennis vergaren, ervaringen opdoen die belangrijk zijn voor het verdere leven. Ze zijn aan het ontdekken wie ze zijn, waar ze naartoe gaan, wat ze belangrijk vinden. Het mag best leuk zijn, als het maar iets zinnigs was. Mijn collega Paul noemde het laatst ‘précatechese’. Ik heb er zelf nooit een titel aangegeven.

 

 

We gingen bijvoorbeeld ooit naar de Losserhof. Daar wonen mensen met een beperking. Er was een moeder die zei: ‘Dat kan mijn kind niet aan.’ Moeder ging zelf wel mee. De Losserhof was toen veel geslotener dan nu. Wat er met die moeder gebeurde was van wezenlijk belang. Wij hebben de bewoners van de Losserhof uit hun huisjes gehaald en samen gevierd. Toen wilde die moeder zelf, dat jongeren dit meemaakten. Zo indrukwekkend was dat.

Een ander voorbeeld. Een meisje is meegeweest naar Losserhof als zwarte Piet.  Dat had gevolgen: ‘Ik wil zelf verzorgende worden’. Uiteindelijk is zij de verpleging ingegaan in de gehandicaptenzorg.

Of onlangs nog. Afgelopen zondag heb ik nog met drie jongeren in Haaksbergen om de tafel gezeten. Ze hebben zich aangemeld als vrijwilliger van de Noaberpoort. Da’s toch mooi! Ze hebben bij de activiteiten van M25 ervaren hoe het is om iets diaconaals te doen. Voor hun was het even koken voor de Wonne een topervaring. Dat heeft hen geïnspireerd.

 

 

De sociale media veranderen de jeugd. De saamhorigheid is minder geworden. De groepjes die ik nu bij elkaar heb zijn veel meer los zand. Jan Riesewijk uit Losser nam destijds als jongere bijvoorbeeld nog de hele klas mee. Dat werkte weer aanstekelijk voor anderen. Heel veel verenigingen en JP hebben daar tegenwoordig mee te maken. Dat de samenhang anders is geworden. Je geeft je nu als individu op voor activiteiten. Niet meer met de hele klas. Het is wel een bewuste keuze. Dat is winst. Maar de groepsdynamiek die er vroeger was, is minder geworden. De kerk heeft door de tijd heen een negatief imago gekregen. Dat vind ik heel moeilijk. Daar heb ik mee moeten vechten. Als ik parochianen vroeg vrijwilliger te worden, kreeg ik soms terug: ‘Hoe durf je het mij te vragen, want de kerk is in gebreke gebleven…!’  Ik antwoordde dan: ‘Maar we hebben toch een goed verhaal? Ben je zelf beschadigd? Dan kunnen we het erover hebben.’ Maar mensen baseren zich op wat ze lezen in de krant. Dat is voor hen reden om af te haken.

 

 

Onlangs heeft koningin Maxima ‘Mind us’ opgericht. Ik las daarover. Aan de zijkant van het artikel stond, dat jongeren nu zelf zin moeten geven aan hun leven. Toen dacht ik: ‘Wij kunnen als kerk helpen bij zingeving! Wij zijn daar toch goed in! We kunnen luisteren, meedenken, een spiegel voorhouden!’ Die rol zou ik veel meer willen terugzien. Dat is ook de rol van het jongerenpastoraat geweest. Vaak gebeurde er op de stoep van de disco nog meer dan in de disco zelf! Maar we lopen er tegenaan, dat we de mensen niet meer hebben… We zien wat we te bieden hebben, maar we kunnen het niet meer omdat we de mensen niet meer hebben, die daarvoor geschoold zijn.

 

 

Iedereen zegt: ‘We zitten in een golfbeweging. Het wordt ook weer anders’. Ik weet het niet. Wat ik wel weet. Omzien naar elkaar is de basis van alles. Je echt inleven in de ander. Let goed op elkaar. Kijk, waar je iets kunt doen voor de ander. Dat betaalt zich uit op een gegeven moment uit. Daar komt iets voor terug. Empathie is belangrijk! Stel jezelf de vraag: ‘Hoe is dat voor die persoon?’. Toon solidariteit!

 

 

Het verhaal van de Emmausgangers (Lucas 24). Pastoraat is samen optrekken en er later achterkomen: ‘Was dat niet…?’. Je bent op weg met elkaar. En er schuift iemand aan, die iets zinnigs zegt, waar je mee verder kunt…

Pinksteren idem dito (Handelingen 2). De begeestering! Iemand die goed kan voetballen en dat uitstraalt. Het is ook theater, dat enthousiasmeert! Als je zelf de drive voelt om iets uit te dragen en uit te spreken en je durft dat! Die mensen van Pinksteren hebben het allemaal aangedurfd om de wereld in te gaan. Sommigen zijn er zelfs om gemarteld en vermoord. Maar ze hebben het wel gedaan!

 

Alle activiteiten, alle jaren dat het JP heeft bestaan, is dankzij al die mensen, die met mij meegewerkt hebben, programma’s hebben gemaakt, democratisch hebben besloten wat we gingen doen. Het was een grote groep mensen op al die plekken, waar ik gewerkt heb. We hebben samen wat willen doen voor jongeren in de kerk. Dankzij die groep, heb ik kunnen doen, wat ik heb gedaan. Dankjewel daarvoor! Het is bijzonder als ik aan al die mensen terugdenk. ‘Die heeft nog meegedaan’. ‘Daar heb ik de kinderen nog van gezien’. Mensen hebben hun kinderen aan het JP toevertrouwd. Dat is ook bijzonder! Dat kan mij ontroeren.

Hier kunt u een tweede interview bekijken en beluisteren met pastor Carla Berbée:
 
Afscheidsreceptie op vrijdag 30 juni:
 

Het afscheid van Ans vindt plaats op vrijdag 30 juni in KBS ‘de Wegwijzer’ in Losser met een bij haar passend programma: een theateroptreden, een presentatie en een receptie.
Opgave via secretariaat@mariavlucht.nl, 053- 5361675 (maandag t/m vrijdag: 9.00 – 12.00 uur). Er is beperkte plaats.