Allerzielen
Op 2 november herdenken we de overledenen. En bidden we voor alle zielen. Door de dood zijn zij uit ons blikveld, buiten ons handbereik. We kunnen elkaar niet meer in de armen nemen. Dagelijks en in de uren van de nacht missen we ze.
Foto's en andere spullen roepen herinneringen op. Ook de manier waarop de kinderen spreken en bewegen. Of hoe wijzelf dingen doen. Daarbij denk je aan je man of vrouw, aan je ouders, aan de liefde voor elkaar. Aan wat je samen mocht ontvangen of moest bevechten. Aan de vreugde die je hebt beleefd. En de tegenslag die je samen hebt verdragen. En hoe je steeds meer elkaars maatje werd, elkaars lief.
Wie een kind verloor, denkt terug aan de dagen van zwangerschap en geboorte. En aan dat vréselijke moment toen ernstige ziekte of tragisch ongeval werd gemeld. Herinneringen aan de onmacht en de dappere strijd, aan de hartverwarmende saamhorigheid en de stille eenzaamheid. En aan hoe moeilijk het was om afscheid te nemen. En verdrietig leeg de dagen erna.
Misschien bedenk je ook hoe je steeds meer overeind kwam.
In de kerk gedenken we de overledenen ook. We zien hun gedachteniskruisjes. En horen hun namen bij voorbede en misintentie. Dan verbinden we hun leven en sterven met dat van Jezus. Waarbij we bidden dat onze gestorvenen met Christus, Maria en alle heiligen eeuwig Leven bij God.
En dat wijzelf sterk zullen blijven onderweg naar een heerlijk hemels weerzien.
Paul Daggenvoorde, pastoor
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog