Blijf bij ons, Heer, want het wordt al avond.
Het zijn woorden uit het evangelie van komend weekend. We lezen het verhaal van de leerlingen moedeloos onderweg naar Emmaus. Zij nodigen de vreemdeling die ze onderweg ontmoet hebben uit aan tafel. Uitgenodigd als gast verandert aan tafel zijn rol van gast in die van gastheer. Daar herkennen ze de vreemdeling, Jezus, aan de manier waarop Hij met hen het brood breekt. Een onmogelijk geacht weerzien dat hen de ogen opende voor hoe Jezus nog steeds in hun leven aanwezig is en blijft. Verbonden met elkaar.
Blijf bij ons . . .
Hoe vaak zeiden we dat niet tegen elkaar: ‘Blijf nog even, kom binnen, drink iets, eet mee’. Wat zo vanzelfsprekend was, is het nu niet meer. En we hebben geen idee wanneer, of en hoe dit weer terug komt. We redden ons nu met telefoontjes en mails en beeldbellen. Misschien wel daardoor ervaren we, meer dan ooit, hoe kostbaar het is als je mensen in je huis kunt ontvangen en hoe gastvrijheid geven jezelf kan verrijken. Anderen in je huis ontvangen, met elkaar delen wat er is aan voedsel én wat er leeft in je hart, kan je de ogen openen voor wat er meer is dan je eigen verdriet, zorg en vreugde. Het geeft een diepere verbondenheid.
Blijf bij ons Heer . . .
In het breken en delen van het brood vieren we onze verbondenheid met de Heer. En vinden wij de kracht om op onze beurt in onze tijd in Jezus voetspoor te gaan. Mensen onderling verbonden, die dienstbaar zijn aan elkaar. Dat vieren we als we samen komen rond de tafel van de Heer. Nu doen we dat nog op afstand, straks zo hopen en bidden wij, weer samen in één ruimte.
.jpg)
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog