Als scholier liep ik de tent binnen van een evangelisatiecampagne. In het park van de Zwolse binnenstad. Ik kreeg een spiegeltje. ‘Zie hier van wie God houdt’. En zag mezelf.
Anders dan de campagne bedoelde, keek ik er helemaal niet van op. Dit 'goede nieuws' was mij niet nieuw. En nauwelijks bron van extra vreugde. Want als er al iets was, dat ik als katholieke jongen wist, dan precies dit: dat God van mij houdt. Zelfs de tekst uit de Blijde Boodschap kende ik. ‘Alzo houdt God van de wereld, dat hij zijn eniggeboren Zoon heeft gezonden’.
Zondag aanstaande klinkt deze tekst.
Bij de organisatie bleef niet onopgemerkt dat ik wist dat dat Jezus was. Het wakkerde hun zendingsdrang aan. Er volgde een gesprekje dat toen voor mij onnavolgbaar was.
We kwamen van twee totaal verschillende werelden. Ieder als volgeling van Jezus onderweg, maar elk vanuit een heel ander uitgangspunt. Wij, katholieken die zich gemakkelijk en al te lichtvoetig bemind voelen. Zij, die zich zondig weten en aangewezen op redding. Maar inmiddels opgewekt. Want door het evangelie gered uit verdoemenis.
Inmiddels zijn we enkele weken onderweg in de Veertigdagentijd. Met onthouding, boete, aalmoes, en gebed bereiden we ons voor om de ultieme uiting van Gods liefde te kunnen meemaken; de kruisdood en de verrijzenis van Jezus.
Misschien goed - en beter dan ik toen kon - juist nu te overwegen wat redding is: liefde zonder verwijt, die de verbinding niet opgeeft, maar voedt door echte zelfgave.
Pastoor Daggenvoorde
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog