Op 19 juni 2007 tijdens de slotbijeenkomst van de parochieraad bij de voormalige St. Martinuskerk schreven parochianen samen soort van ‘gedicht’. Juist dit gedicht is nu, 15 jaar later, nog steeds actueel voor mij. Het gedicht spreekt over hoop en verlangen, over dromen.
Enkele passages uit ‘het gedicht’ dat velen dierbaar is:
Mensen dromen van een kerk die zieken en eenzamen nabij wil zijn.
Die rijkdom eerlijk wil delen, die rechtvaardigheid alle aandacht geeft.
Ik droom ook van die kerk waar iedereen graag naar binnen loopt voor ontmoeting en inspiratie, een veilige en gastvrije kerk die niemand uitsluit.
Ik droom er ook van om samen te mogen vieren wat ons bezighoudt, in een taal die iedereen begrijpt, met eigen inbreng, in stilte en uitbundig.
Ik droom van een hechte gemeenschap, waar ook ruimte is voor nieuwe ontmoetingen.
Ik droom van een kerk die de moeite waard blijkt voor groot en klein.
Waar je kunt leren en mag vallen, waar je steeds weer nieuwe kansen krijgt, een kerk die uitdaagt en nieuwsgierigheid voedt.
Ik droom ervan om samen de traditie van ons geloof te verbinden met het hedendaagse en te zoeken naar vormgeving die ruimte geeft aan gesprekken over twijfel.
Ik droom van een kerk waar niet het vele goed is, maar het goede veel.
Tijdens de synodegesprekken, die ik mag meemaken, klinkt naast weemoed vooral hoop en verlangen.
De kerk dat zijn wij. Ik hoop ook dat we mensen vinden die het stokje willen overnemen.
Ans te Lintelo
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog