Het lange kerstweekend gaf mij gelegenheid te lezen in wat al een tijdje op de stapel lag. Zo las ik een schrijven van Erik Borgman, theoloog die telkens een eigen geluid laat horen. Hij zet vraagtekens bij het idee dat je in tijden van crisis moet aanpakken, daadkrachtig zijn en zo snel mogelijk met oplossingen moet komen. Want, zegt hij, er is dan vaak weinig of geen oog voor de moeilijkheden die er zijn en zo lopen we grote kans ongezien slachtoffers te maken.
Hoe staan wij als kerk naast mensen ‘in wat zij het moeilijkst vinden: in de leegte zitten en niets zinvols kunnen doen’, vraagt hij zich af. Vertellen wij ‘wees flink en pak aan’ of is er bij ons ruimte voor wat mensen bang maakt en onzeker? Willen we het horen en meevoelen?
Ik moest denken aan gesprekken met mensen in rouw. Sommigen van hen vonden en kregen te horen: kom op, je moet verder, je hebt je (klein)kinderen nog. Maar ze waren nog zo verdrietig, zo lamgeslagen. De erkenning dat dit gevoel realiteit is en niet op een door ons vooraf bepaald moment over zal zijn, is pijnlijk én werkt bevrijdend. De tijd nemen en de ruimte geven aan hun levensverhaal is helend. Het brengt naast verdriet, vaak wat ook mooi en goed is in hun leven, weer aan het licht.
Hoe kun je iets doen als je niets kunt doen, niet weet wat te zeggen en je geen houding weet te geven? In de kapellen van onze kerken is te zien hoe velen zich wenden tot Maria. Zij is, zegt Borgman, beeld van een kerk die kijkt met barmhartigheid, open is voor de genade en werkelijk voelt wat er gebeurt aan pijn, verlies, angst om ons heen en in onszelf.
Zoals ik bij de Maristen leerde: aandachtig aanwezig zijn. Een kerk die weet dat alleen in en door de pijn van de wereld heen, de hoop aan het licht kan komen.
We hebben de geboorte van Jezus gevierd. Hij is gekomen om te redden, om te genezen wie ziek is. Hij kwam waar we Hem niet verwachten. Waar niets was, bracht hij overvloed. Zo zal, schrijft Borgman, het ook zijn in deze crisis en in de toekomst. Wie als christen toekomst zoekt, raadt hij aan dat te doen waar je het niet verwacht.
De leegte zal zich vullen.
past. werkster Margot Dijkman
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog