Met vallen en opstaan
Wreed en akelig hardhandig trokken ze hem uit zijn gammele rolstoel. Met zijn rechterarm wist hij de val te breken en het hoofd te beschermen. Zijn dunne benen trok hij instinctief in. Ineengedoken en vernederd lag Firas bij een bushalte op straat. Zijn broer Jacob stond er als aan de grond genageld naast.
Samen waren ze over land op de vlucht uit de oorlog. Firas was door een kinderpolio verlamd. Hij kon onmogelijk nog langer in Syrië blijven. Maar in zijn rolstoel kon hij er ook niet uit vandaan. Tenminste niet alleen.
Hij was aangewezen op Jacob. En op duurbetaalde hulp. Maar die was uitgebleven. Wel had een groepje stevige jongens in een bus op de Balkan beveiliging aangeboden voor een gedeelte van de reis. Maar dat konden ze toen niet meer betalen. Hun geld was op. Er werd heibel getrapt. Oprotten konden ze. De chauffeur wilde nergens mee te maken hebben, en zette iedereen eruit. Van de rolstoel lieten ze niets heel.
De beide broers bleven hulpeloos achter. Jacob nam Firas op de rug. Later, veel later, zou een inburgeringsfunctionaris in Enschede de situatie duiden met een stukje liedtekst: "He ain't heavy, he is my brother". Via een Belgische katholieke hulporganisatie was er op enig moment de mogelijkheid vanuit Oost-Europa met een trein naar Antwerpen komen. Hoe dat zo kwam? Waardoor en door wie?
De broers weten het gewoon niet meer. Alleen dat het er ineens was, deze mogelijkheid. En dat zij er God voor bedanken. Beiden zijn ze christen.
In de trein was onvoldoende zitplaats. Jacob heeft Firas in het bagagerek gelegd. Samen met iemand anders moesten ze boven hun macht tillen. "He ain't heavy, he is my brother".
In Nederland merkt Firas dat niet iedereen tevreden is met zijn recht op uitkering en op voorzieningen zoals een scootmobiel. Hij probeert er begrip voor op te brengen.
Dat mensen niet kunnen snappen dat hij er niets aan kan doen, door polio te zijn getroffen en verlamd te zijn. Nota bene in een land dat misschien wel de oudste beschaving ter wereld had, de Syrisch-Aramese.
Dat hij ook moet leren vrede te hebben met door vlucht en handicap op achterstand te staan in een zo vooruitstreven en welvarend land als Nederland.
Hoe hij dat doet?
'Met vallen en opstaan, maar dat is in mijn geval misschien een gekke uitdrukking!'
En, voegt hij toe. "Elke dag de vrede bewaren. Niet de lieve vrede, maar de enig echte: de innerlijke vrede".
Pastoor Paul Daggenvoorde
Dit verhaal is geschreven voor de Vredesweek 2023
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog