Mijmerend over…
Buiten is de nazomer nu echt over. De winterjas hangt aan de kapstok. De verwarming in huis brandt zacht. HERFST. En wie herfst zegt, denkt in onze geloofstraditie ook aan Allerzielen. Of nog beter: Allerheiligen; het feest waar we kunnen denken aan al degenen die ons zijn voorgegaan. De grote heiligen uit de verre tijden; en mijn eigen kleine heiligen: de mensen in mijn hart, die daar blijven wonen zolang ik zelf leef.
Misschien meer dan ooit, meer dan andere jaren hebt u behoefte om daar bij stil te staan. Dit jaar is zo veel anders geworden, anders aan te voelen, anders te beleven. Als dingen veranderen wil je juist terug naar wat vast staat, wat vertrouwd was.
Een kaars aan steken, een herdenkingskruisje vanuit de kerk mee nemen naar huis. Een bloem bij de foto op de kast. Allemaal bronnen van herinneringen. Van allerlei gevoelens. Van dankbaarheid vermengd met weemoed. Even stil vallen… alleen, maar juist ook samen met anderen. Lotgenoten, familie, vrienden, medeparochianen.
We gaan herdenken; maar anders dan voorheen. De herinneringen mogen blijven; onze tegenstrijdige gevoelens mogen er zijn. Thuis, in de kerk, op het kerkhof, bij het crematorium: overal branden er lichtjes als ondersteuning van ons gebed. Als teken van liefde tegen alle duister in. Mogen we dankbaar gedenken degenen die voor ons van eeuwigheidswaarde zijn. En mogen we daarin ons met elkaar verbonden voelen. De Trooster en Helper, de H.Geest zal ons daarin begeleiden.
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog