Geen profeet wordt aanvaard in eigen vaderstad. Lc 4, 21-30
Profeten durven te spreken.
Maar niet iedereen die wat zegt is profeet.
Bij lange na niet.
Meestal praten wij anderen na, en naar de mond.
En vaak spreken we losjes, zonder verbinding,
over anderen ver bij ons vandaan.
Durven we wel!
Wie het wéét mag het zeggen.
Merkt u ook hoe gemakkelijk we veel zeggen
over zaken waarvan we eigenlijk te weínig weten?
Een profeet doet dat precies andersom.
Alleen naar wat hij weet,
uit verbinding en eigen bevinding,
benoemt een profeet
de ongemakkelijke waarheid van zijn groep, of volk.
Wij zwijgen dan liever.
Maar een profeet laat zijn geweten spreken.
Die durft!
Een profeet spreekt ook niet alleen voor zichzelf,
maar om recht te doen aan hoe het is in de groep.
De ervaring van wie niets mag zeggen,
krijgt zijn stem.
Hij benoemt wat gezag- en belanghebbers liever ongezegd laten en ongemoeid.
Maar een profeet herinnert aan wat God ons sámen gunt.
Wat dat is, weten we eigenlijk best.
Precies op dat geweten doet de profeet een beroep.
Voor wie komen wij op, als we wat zeggen?
En waarover zullen wij zwijgen,
omwille van de eer van anderen?
Wie het wéét mag het zeggen.
Paul Daggenvoorde, pastoor
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog