Zaaien: waarvoor, voor wie…?!
bij de 15e zondag door het jaar, Matth 13
Een man ging uit om te zaaien, hij zaaide zo wijd als de wind
Zo wijd als de winden waaien, waar niemand een spoor van vindt…
Mensen met groene vingers zijn druk met zaaien, met stekken, met poten en uitzetten van jonge plantjes. Ouderen herinneren zich wel dat een moestuin achter het huis vaak noodzaak was. Nu hebben mensen er gewoon lol in. En weer anderen beseffen dat kinderen vaak niet weten dat sla niet in een krat groeit maar in grote kassen.
Ik ken een oma die met veel plezier in het voorjaar met haar kleindochter van 7 jaar bakjes aarde maakt, daar samen zonnebloempitten in stopt. En dan….. wachten. Wachten tot er een groen kopje boven het zand uitsteekt. Ze leert het enthousiaste meisje dat je het goed moet verzorgen. Eén keer vergeten water te geven en tja…. plantje slap en dood.
En als het lukt met telkens water geven, geduldig in en uit de zon zetten, plantje planten en bemesten: dan groeit er een hoge stengel met bovenin een zonnige zonnebloem. Een trots resultaat. In de nazomer zet de bloem zaad in zijn bruine hart. De vogels komen pikken maar oma bewaart een hand vol pitten. Voor volgend jaar, een nieuwe belofte, nieuw plezier waar je samen naar uitkijkt. ….als alles goed gaat.
Maar in het gewone leven weet je vaak niet of ‘het goed gaat’, of wat je geeft van jezelf ook ergens landt en aardt. Dat merk ik vaker bij ouderen wiens kinderen andere wegen zijn gegaan. “Heb ik het wel goed gedaan? Had ik het anders moeten doen?...”
Is zaaien niet vooral iets van: omkijken; niet met een zekere claim op oogst of winst.
Veel meer: omkijken in verwondering; naar hoe het beste dat je van jezelf gegeven hebt, in een andere vorm weer verder mag groeien en bloeien.
De zaaier strooit zijn of haar korrels uit en laat ze met dit gebaar los. Vol vertrouwen dat moeder aarde haar werk gaat doen, ongezien maar voelbaar mettertijd. En dát vertrouwen mogen wij vóórleven aan anderen, aan jongeren, aan elkaar.
O zaaier, ga uit om te zaaien, de kiem waaruit het leven ontstond
Zo wijd als de waaien en maak ons tot moedersgrond.
Carla Berbée, pastoraal werkster
Reacties
Er zijn nog geen reacties op deze blog